Ég afréð um helgina í útskriftar partýinu mínu að tala aldrei aftur um Icesave málið.

barasta aldrei aftur.

Aldrei.

Það var meiraðsegja bannað að tala um það í partýinu.

Ég braut þá reglu á fyrsta degi. En þó var ég reyndar að ræða hversu leiðinlegt mér þætti að vera að ræða þetta mál, hversu óhugnarlega það færi í taugarnar á mér.

Tel reyndar og hef alltaf talið að þetta sé smámál.

Mest útblásna smámál íslenkrar nútímasögu.

Og þar sem búið er að ræða þetta mál í ár hafi það hlotnast merkingu lang umfram raunverulegan þunga.

Þegar stjórnmálamenn (sem eru háðir stríðsrekstri) hafa grátið í pontu

þegar fólk hefur rifist í pottum og í hesthúsum

þegar óeirðir hafa brotist út í fjölskylduboðum og vinslit hafa orðið.

Þegar búið er að senda þjóðina á kjörstað og blása í þjóðernislúðra.

Þá verður málið að vera einhvers virði.

Annars erum við bara vitleysingar. Og það vill enginn vera vitleysingjar.

Nema einn. Fýlupúkinn út í horni. Hann kallar "keisarinn er nakinn"

Og svo er að sjá hvort satt reynist.

Þorleifur