Stutt....

ÉG er með einn dyggan lesanda sem vill svo til að sefur einnig hjá mér á stundum.

Og ekki nóg með það að hún lesi, hún skilur það ekki heldur og því fæ ég þá ánægju að heyra sjálfan mig lesa eigin skrif (ég mæli með þessu, sérstaklega þá með mín skrif).

En allaveganna, henni fannst vera kominn tími til þess að ég skilaði kveðju til ykkar frá henni og hér með er það komið (ef þú ert að lesa þetta mæli ég með að þú leggir áherslu á orðið ...YKKAR ... kannski væri betra að breyta eftir því hvaða áhorfendahópurinn er stór. Ég meina... ef hann (áhorfendahópurinn það er) er til dæmis einn ... þá er náttúrulega ekki hægt að segja "YKKAR"...nei.. Ef þú gerir það þá veit sá sem á hlíðir að þú ert ekkert sérstaklega greindur og...og... það gengur náttúrulega ekki. Þannig ef það er bara einn sem þú ert að lesa fyrir segðu þá ...dadadamm.... "kveðja frá henni til ÞÍN (ekki ykkar). ..Svo ef það eru fleiri notaðu þá ykkar eins og þú værir að segja til ÞÍN ... ef það væri bara einn... að hlýða á. Svo ef það eru margir ...og ...og.... sitja e.t.v. í hring og...og... þú ert í miðjunni og.... nei.... sko...þá getur þú endurtekið orðið YKKAR nokkrum sinnum og snúið þér í hring á meðan. OG..og.. Þá fá nefnilega allir á tilfinninguna að þú (eða ég og konan mín) séum að tala persónulega við hann!! (hér er gott að brosaa) Ég mæli með þessu og..og.. ég veit hvað ég er að tala um því ég er leikstjóri og...og... hef því alveg heilmikið vit á þessu og...já, heyrðu... trúðu mér bara).

Góðar stundir

Þorleifur og Meri

PS: Innansvigakaflinn virkar mikið betur ef hann er lesinn eins og Woddy Allen væri mættur, stam og allt

Halló halló

Ég hef verið að skoða annara manna blogg og það hefur ekki farið fram hjá mér að ég er ansi aftarlega á merinni...

Menn eru með linkasöfn, commentin þeirra heita eitthvað, eru alltaf að benda á síður út í heimi sem mér eru gjörsamlega ófinnanlegar og svo framvegis og svo framvegis.

Ég er pennanörd...

En þetta þarf kannski ekki að vera svona slæmt, ég meina, fyrst að allir hinir eru að þessu þarf ég þá að vera að þessu líka? Má ég ekki bara skrifa upp á gamla mátann og trúa því í blindni að það sé tilgangurinn með þessu hjá; að skrifa og koma út í tómið því sem ég er að hugsa. VOna svo kannski innst inn að fólk "þarna úti" lesi og hugsi kannski örlítið sjálft? Og kannski ef það er í góðu skapi (eða örlátu) skrifi eitthvað í kommentin mín, þrátt fyrir að þau heiti ekki einhvað sniðgugt eins og "frá ykkur til mín" eða "til hjarðainnar" eða jafnvel (ég átti erfitt með mig þegar ég sá þetta) "opnið ykkur".

Reyndar hef ég það stundum á tilfinningunni að ég sé fæddur á vitlausum tíma. ÉG held að ég hafi átt að vera uppi á tímum þegar fólk reifst vikum, mánuðum eða jafnvel árum saman um málefni. Þegar umræður voru ekki marktækar nema þær hefðu útkomuna gefna út. Ég er nefnilega rómantíker í hjartanu og langar svo óskaplega að tala um guð og menn, tilgang og vilja, ást og hatur og allt það svo dögu skiptir en það er því miður ekki tími! GSM veröldin virkar því miður ekki þannig...

Og þess vegna húki ég í leikhúsinu. Þar hefur maður allaveganna tíma til að hugsas og vera pínkulítið, það er þegar maður er búin að sannfæra leikarana að slökkva á gemsanum.

Góðar stundir

Þorleifur

Gott kvöld

VAr í heimsókn hjá vini mínum Varríusi og sá þar stuttan pistil um hljóðrænu í leikhúsi.

Hann sagði þetta leiðilegastann allra siða í leikhúsinu og þar er ég hjartanlega sammála honum. Og ekki nóg með að þetta sé leiðinlegur siður, hann stendur í forgrunni mestu hættu sem steðjar aða leikhúsinu.

Leikhúsið hefur lengi horft á sjónvarpið og kvikmyndinirnar sem sinn helsta óvin. Ekki er erfitt að skilja af hverju þar sem samkeppnin um frítíma almennings eykst stöðugt og vegna hás lífstíls þá dregur stöðugt úr frítímanum. Sjónvarpið, hinn mikli deyfir, hefur meiraðsegja samkvæmt þeim svartsýnustu breytt núverandi kynslóð í andlausan lýð sem eyða mun mannkyninu með úrkynjun og offitu, en það er önnur saga.

Leikhúsið hefur glímt vði þennan fjanda með afar furðulegum hætti. Í stað þess að efla sérstakleik sinn hefur leikhúsið gert sitt besta til þess að draga það uppi og herma eftir því hvar sem það getur. Það afkvæmi myndmiðilsins sem sterkast hefur sett mark sitt á leikhúsið er líklega tónlistarnotkun. Það er varla hægt að fara í leikhús án þess að heyra fiðlur orga í sífellu eða tilfinningarleg tengd tónlistin elti sveiflur leikaranna og verksins eins og vel þjálfaður fjárhundur. ÉG tók dæmi af þessu í umfjöllun mína um djöflana hérna neðar á síðunni þar sem tónlistin passaði sig að lækka alltaf niður rétt áður en senu lauk. Ekki nóg með það að okkur væri sagt hvernig okkur ætti að líða, okkur var líka sagt hvenær senunni myndi ljúka (ekki það að stundum veitti ekki af á þessarai sýningu því að líkurnar á því að sofna voru þó nokkrar).

En af hverju er þetta svo alvarlegt? Er ekki í lagi að leikhúsið elti aðra miðla og nýti það sem þar er að finna ef það telur það geti bætt leikhúsið? Svar mitt við því er jú auðvitað. En það verður líka að passa sig að skilja það eftir sem skemmir fyrir galdri leikhússins og kippir fótunum undan því sem gerir leikhúsið að jafn sérstökum stað og raun ber vitni.

Hættan er sú að leikhúsið elti kvikmyndaformið niður þann stíg að fólk þurfi ekki að hugsa þegar það er að horfa. Að það upplifi það sama í leikhúsinu og heima í stofu, algera mötun. Og þá líður ekki á löngu áður en fólk fer að átta sig á því að þetta er bara peningaplokk. AF hverju að borga fyrir eitthvaða sem það getur fengið frítt heima í stofu? Um leið og hugsunin hverfur úr leikhúsinu þá verður þetta bara eins og hver önnur skemmtun sem þú getur nálgast mun auðveldar á skjánum.

Þetta er ekki bara spurning um innihaldið heldur hefur þetta líka áhrif á formið. Leikhúsið þrífst vegna þess að það er eini staðurinn þar sem þessi nálægð er til staðar. HVar annars staðar ertu í svona miklu návígi við persónulegar upplifanir eins og í leikhúsinu. Og það virðist ekki skipta máli þó svo að allir viti að það er plat, upplifunin er sönn. En ef farið verður að mata ofan í okkur tilfinningaarnar líka þá er ekkert eftir að galdrinum. Þegar áhorfandinn þarf ekki lengur að beita ímyndaraflinu þegara hann er að horfa þá er ekkert eftir og hann er skilinn eftir, sitjandi fyrir utan horfandi inn; alveg eins og í sjónvarpinu!

Ábyrgð leikhúslistafólks er að átta sig á því að það er afar alvaralegt mál að svipta leikhúsið galdrinum, því það gæti staðið upp innan skamms án áhorfenda og þá er til lítils að vinna.

BEstu kv.

Þorleifur