Hallo
Tetta verdur stutt enda nenni eg ekki ad skrifa mikid a tesa leidinda internetkaffihusatölvu.
Eg mun um helgina byrta leikdom um 2 syningar eftir Ukrainska leikstjorann Shadak. Tetta er vaegast sagt storkostlegur listamadur, en tar sem 3 og sidasta syning hans, Romeo og Julia - Fragmenst verdur frumflutt a Sunnudaginn ta gaeti verid ad eg bidi md tad ad koma med leikdom tangad til ta.
Annars er allt yndislegt. Eg er reyndar einn i bili, Meri er i Finnlandi ad safna orku undir atök vetrarins (og for tvi heim i finnska kuldan ur Berlinarsolinni!) en ekki tad ,eg hef nog ad gera.
Heimavinnan safnast saman og her er ekki verid ad slaka a.
En eg se tad ad timinn i tessum skola verdur mer ti´l mikils framdrattar tegar fra idur.
Bestu kv.
Thorleifur
fimmtudagur, október 20, 2005
sunnudagur, október 16, 2005
Góðan daginn (svona til tilbreytingar)
Ég fór að venju í leikhúsið í gær þar sem ég sá einleik eftir bekkjarsystur mína Kathleen.
Verkið fjallaði um strák sem lifir lygalífi, býr í litlu herbergi og þorir ekki út. Ekki eru í raun gefnar upp forsendur þessa og framvindan er í raun frá einsemd til geðveiki.
Margt var ágætlega gert, leikurinn fínn og góðar hugmyndir inn á milli en engu að síur þá var þetta tilturulega statískt, dramatísk framvinda ekki nógu góð eða mikil og tónlistarnotkun oft alveg út úr kú. svona týpísk, nú eiga áhorfendur að finna fyrir samúð.
Til gamans má geta að hún notaði stefið úr hinni frábæru mynd Win Kong Wai (eða hvernig sem maður skrifar það) In the mood for Love. Þetta er sama stef og ég notaði á sínum tíma í uppsetningu minni á Kitchen eftir Vanessu Badham í ástralíu á sínum tíma!
Annars ætla ég nú að henda hér inn grein sem ég skrifaði um kveðjuræðu Davíðs Oddsonar sem birtist í morgun á pólitík.is
Kveðjuskál Herra Oddsonar
Það var ekki hægt að láta ræðu fráfarandi formanns Sjálfstæðisflokksins framhjá sér fara, svo fyrirferðamikil var hún. Þó svo að undirritaður sé staddur erlendis þá endurómaði fýlan sem af henni gaus alla leið hingað til Berlínar.
Ekki það, Herra Oddson hefur líklega fremur en flestir aðrir unnið sér það inn að meiga rífa kjaft á pólitískum dánardegi sínum. Hann hefur líka verið duglegur við það alla tíð síðan í Útvarpi Matthildi. Og inn á milli komu þær stundir að manni fannst hann eiga rétt á því að vera stóryrtur- og mynntur.
Sérstaklega minnist ég stórra yfirlýsinga hans þegar aðstoðarforsætisráðherra Taíwan kom hingað í heimsókn um árið. Herra Oddson básónaði það þá út um allan bæ að hann ?Léti ekki stórveldi úti í heimi segja sér fyrir verkum?. Þennan dag dáðist ég að Herra Oddsyni, enda honum hjartanlega sammála. Reyndar læddist að mér sá grunur að þetta væri einvörðungu illa dulbúin sjálfsauglýsing (sem í dag myndi teljast trademark) en ég ákvað að taka hann á orðinu.
Því má með sanni segja að mér hafi heldur betur brugðið í brún þegar tilkynnt var um það, eftir diplómatareisu til Kína stuttu eftir yfirlýsingu Herra Oddsonar (var kannski verið að biðjast afsökunnar?), að á leiðinni hingað væri forseti Kína, Slátrarinn frá Torgi hins Himneska Friðar, Jan Zieming. Og enn þyngra lagðist mér á hjarta að hundruðir manna skyldu vera fangelsaðir fyrir það eitt að berjast fyrir sjálfsögðum mannréttindum. Mér blöskraði svo að menn skyldu sitja undir því að slátrarinn skyldi við himneskt undirspil Atla Heimis Sveinssonar syngja My Way í kringlunni við lófaklapp forkólfa þjóðarinnar. ?Hans Way? var nefnilega að slátra fólki sem barðist fyrir mannréttindum heima fyrir. Ekki heyrði ég múkk frá Herra Oddsyni meðan á heimsókninni stóð, en kannski var hann svo upptekin á þeirri stundu að láta ?stórveldi út í heimi segja sér fyrir verkum?!
Og dæmin gæti ég tekið endalaus. Vinir og frændur í hæstarétt, níðingskapur og stríð við öryrkja, fordóma og dónaskap við þá sem í sárri neyð stóðu í velmegunarsamfélaginu við hlið Mæðrastyrksnefndar, lokun á opinberum stofnunum sem ekki hlýddu fyrirmælum (eða ef ekki var um opinberar stofnanir að ræða þá er niðurskurður líka sterkur leikur), og loks persónulegt og opinbert hatur á formanni Samfylkingarinnar, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.
(Maður hefur nú stundum á tilfinningunni að Herra Oddson hefði ekkert á móti því ef kínverska leyniþjónustan hefði tekið hana með heim til að spyrja saklausra spurninga um bull eins og lýðræði, feminisma og aðgreiningu valds og viðskipta.)
En látum það liggja milli hluta í bili. Snúum okkar aftur að kveðjuskálinn sem hann flutti yfir sjálfum sér í erfidrykkjunni.
Herra Oddson eyddi stórum hluta ræðunnar í það að svífyrða Samfylkinguna og þá sérstaklega formann hennar, áðurnefnda Ingibjörgu. Það er svo sem ekkert skrýtið að formaður stjórnmálaflokks sé ekki sammála formanni annars, til þess er nú einu sinni flokkaræðið en fyrr má nú rota en dauðrota.
Sérstaklega í ljósi þess að formaðurinn, Herra Oddson, hefur nú um langa tíð ríkt yfir þeim stjórnmálaflokki sem hvað mest hefur varið og stutt íslensk stórfyrirtæki í gegnum tíðina.
Ekki þarf að leita langt aftur til þess að sjá hvernig Sjálfstæðisflokkurinn hélt (með dyggum stuðningi Framsóknar) hlífðarskildi yfir Olíufélögunum með þau hjón Kristinn og Sólveigu fremst í flokki. Hafi maður aðeins meira rými í minninu þá er ekki frá því að heitið Kolkrabbinn komi upp í hugann. Ég man nú ekki betur en þar hafi ?innmúraðir? eða jafnvel ?frímúraðir? Sjálfstæðismenn setið við alla katla. Og allt með dyggum stuðningi hins vel múraða Morgunblaðs. Að ónefndum hulduriddara flokksins, Kjartani nokkrum Gunnarssyni, sem fast heldur um taumana á leynifundum og smyslar yfir allar sprungur sem í fylkingunni birtast.
Að ógleymdi máli málanna, Baugsmálinu. Herra Oddson virðist ekki geta komist yfir það að honum hafi mistekist að knésetja pörupiltana sem neituðu að spila eftir kóngsins reglum. Það sem Herra Oddson sér ef til vill ekki er að það var hans eigin hefndarþorsti sem knésetti fjölmiðlamálið, ekki ósamræmi milli vilja hans og þjóðarinnar. Ég þori meiraðsegja að fullyrða að meirihluti þjóðarinnar vildi þá og vill enn að lög séu sett á eignarhald í fjölmiðlum. En frumvarpið má þá ekki vera sérsniðið að hagsmunum Sjálfstæðisflokksins. Einnig myndi ég ráðleggja mönnum frá því að rökstyðja málið með því að veifa ákveðnum blöðum í ræðustól Alþingis, það vill oft vera fráhrindandi og minna heldur á einræði en lýðræði, á ritskoðun en eðlilegar leikreglur í frjálsu landi.
Þverpólitísk nefnd hefur sett saman skýrslu þar sem málefnalegur grundvöllur náðist um hvers konar lög þurfi að setja við eignarhaldi á fjölmiðlum. Það var gert í stað þess að kosið væri um málið eins og stjórnarskráin segir til um. Herra Oddsyni var það fyrirgefið, það skildu allir að engin vill yfirgefa stjórnmálin með tapaða þjóðaratkvæðagreiðslu á bakinu eftir langt og gifturíkt starf. En engin ástæða er fyrir því að vera eitthvað að heiftúðast út í það núna, svona sem kveðjuskilaboð til eftirmannsins. Það borgar sig nefnilega ekki að skipa mönnum fyrir úr gröfinni.
Já Herra Oddson, illa fer það mönnum að kasta steinum úr glerhúsum.
Það er stundum sagt að ekki eigi að leyfa mönnum að skíta út sína eigin arflegð, sjaldan hefur það átt betur við en akkúrat núna.
Bið að heilsa í bili
Thorleifur
Ég fór að venju í leikhúsið í gær þar sem ég sá einleik eftir bekkjarsystur mína Kathleen.
Verkið fjallaði um strák sem lifir lygalífi, býr í litlu herbergi og þorir ekki út. Ekki eru í raun gefnar upp forsendur þessa og framvindan er í raun frá einsemd til geðveiki.
Margt var ágætlega gert, leikurinn fínn og góðar hugmyndir inn á milli en engu að síur þá var þetta tilturulega statískt, dramatísk framvinda ekki nógu góð eða mikil og tónlistarnotkun oft alveg út úr kú. svona týpísk, nú eiga áhorfendur að finna fyrir samúð.
Til gamans má geta að hún notaði stefið úr hinni frábæru mynd Win Kong Wai (eða hvernig sem maður skrifar það) In the mood for Love. Þetta er sama stef og ég notaði á sínum tíma í uppsetningu minni á Kitchen eftir Vanessu Badham í ástralíu á sínum tíma!
Annars ætla ég nú að henda hér inn grein sem ég skrifaði um kveðjuræðu Davíðs Oddsonar sem birtist í morgun á pólitík.is
Kveðjuskál Herra Oddsonar
Það var ekki hægt að láta ræðu fráfarandi formanns Sjálfstæðisflokksins framhjá sér fara, svo fyrirferðamikil var hún. Þó svo að undirritaður sé staddur erlendis þá endurómaði fýlan sem af henni gaus alla leið hingað til Berlínar.
Ekki það, Herra Oddson hefur líklega fremur en flestir aðrir unnið sér það inn að meiga rífa kjaft á pólitískum dánardegi sínum. Hann hefur líka verið duglegur við það alla tíð síðan í Útvarpi Matthildi. Og inn á milli komu þær stundir að manni fannst hann eiga rétt á því að vera stóryrtur- og mynntur.
Sérstaklega minnist ég stórra yfirlýsinga hans þegar aðstoðarforsætisráðherra Taíwan kom hingað í heimsókn um árið. Herra Oddson básónaði það þá út um allan bæ að hann ?Léti ekki stórveldi úti í heimi segja sér fyrir verkum?. Þennan dag dáðist ég að Herra Oddsyni, enda honum hjartanlega sammála. Reyndar læddist að mér sá grunur að þetta væri einvörðungu illa dulbúin sjálfsauglýsing (sem í dag myndi teljast trademark) en ég ákvað að taka hann á orðinu.
Því má með sanni segja að mér hafi heldur betur brugðið í brún þegar tilkynnt var um það, eftir diplómatareisu til Kína stuttu eftir yfirlýsingu Herra Oddsonar (var kannski verið að biðjast afsökunnar?), að á leiðinni hingað væri forseti Kína, Slátrarinn frá Torgi hins Himneska Friðar, Jan Zieming. Og enn þyngra lagðist mér á hjarta að hundruðir manna skyldu vera fangelsaðir fyrir það eitt að berjast fyrir sjálfsögðum mannréttindum. Mér blöskraði svo að menn skyldu sitja undir því að slátrarinn skyldi við himneskt undirspil Atla Heimis Sveinssonar syngja My Way í kringlunni við lófaklapp forkólfa þjóðarinnar. ?Hans Way? var nefnilega að slátra fólki sem barðist fyrir mannréttindum heima fyrir. Ekki heyrði ég múkk frá Herra Oddsyni meðan á heimsókninni stóð, en kannski var hann svo upptekin á þeirri stundu að láta ?stórveldi út í heimi segja sér fyrir verkum?!
Og dæmin gæti ég tekið endalaus. Vinir og frændur í hæstarétt, níðingskapur og stríð við öryrkja, fordóma og dónaskap við þá sem í sárri neyð stóðu í velmegunarsamfélaginu við hlið Mæðrastyrksnefndar, lokun á opinberum stofnunum sem ekki hlýddu fyrirmælum (eða ef ekki var um opinberar stofnanir að ræða þá er niðurskurður líka sterkur leikur), og loks persónulegt og opinbert hatur á formanni Samfylkingarinnar, Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur.
(Maður hefur nú stundum á tilfinningunni að Herra Oddson hefði ekkert á móti því ef kínverska leyniþjónustan hefði tekið hana með heim til að spyrja saklausra spurninga um bull eins og lýðræði, feminisma og aðgreiningu valds og viðskipta.)
En látum það liggja milli hluta í bili. Snúum okkar aftur að kveðjuskálinn sem hann flutti yfir sjálfum sér í erfidrykkjunni.
Herra Oddson eyddi stórum hluta ræðunnar í það að svífyrða Samfylkinguna og þá sérstaklega formann hennar, áðurnefnda Ingibjörgu. Það er svo sem ekkert skrýtið að formaður stjórnmálaflokks sé ekki sammála formanni annars, til þess er nú einu sinni flokkaræðið en fyrr má nú rota en dauðrota.
Sérstaklega í ljósi þess að formaðurinn, Herra Oddson, hefur nú um langa tíð ríkt yfir þeim stjórnmálaflokki sem hvað mest hefur varið og stutt íslensk stórfyrirtæki í gegnum tíðina.
Ekki þarf að leita langt aftur til þess að sjá hvernig Sjálfstæðisflokkurinn hélt (með dyggum stuðningi Framsóknar) hlífðarskildi yfir Olíufélögunum með þau hjón Kristinn og Sólveigu fremst í flokki. Hafi maður aðeins meira rými í minninu þá er ekki frá því að heitið Kolkrabbinn komi upp í hugann. Ég man nú ekki betur en þar hafi ?innmúraðir? eða jafnvel ?frímúraðir? Sjálfstæðismenn setið við alla katla. Og allt með dyggum stuðningi hins vel múraða Morgunblaðs. Að ónefndum hulduriddara flokksins, Kjartani nokkrum Gunnarssyni, sem fast heldur um taumana á leynifundum og smyslar yfir allar sprungur sem í fylkingunni birtast.
Að ógleymdi máli málanna, Baugsmálinu. Herra Oddson virðist ekki geta komist yfir það að honum hafi mistekist að knésetja pörupiltana sem neituðu að spila eftir kóngsins reglum. Það sem Herra Oddson sér ef til vill ekki er að það var hans eigin hefndarþorsti sem knésetti fjölmiðlamálið, ekki ósamræmi milli vilja hans og þjóðarinnar. Ég þori meiraðsegja að fullyrða að meirihluti þjóðarinnar vildi þá og vill enn að lög séu sett á eignarhald í fjölmiðlum. En frumvarpið má þá ekki vera sérsniðið að hagsmunum Sjálfstæðisflokksins. Einnig myndi ég ráðleggja mönnum frá því að rökstyðja málið með því að veifa ákveðnum blöðum í ræðustól Alþingis, það vill oft vera fráhrindandi og minna heldur á einræði en lýðræði, á ritskoðun en eðlilegar leikreglur í frjálsu landi.
Þverpólitísk nefnd hefur sett saman skýrslu þar sem málefnalegur grundvöllur náðist um hvers konar lög þurfi að setja við eignarhaldi á fjölmiðlum. Það var gert í stað þess að kosið væri um málið eins og stjórnarskráin segir til um. Herra Oddsyni var það fyrirgefið, það skildu allir að engin vill yfirgefa stjórnmálin með tapaða þjóðaratkvæðagreiðslu á bakinu eftir langt og gifturíkt starf. En engin ástæða er fyrir því að vera eitthvað að heiftúðast út í það núna, svona sem kveðjuskilaboð til eftirmannsins. Það borgar sig nefnilega ekki að skipa mönnum fyrir úr gröfinni.
Já Herra Oddson, illa fer það mönnum að kasta steinum úr glerhúsum.
Það er stundum sagt að ekki eigi að leyfa mönnum að skíta út sína eigin arflegð, sjaldan hefur það átt betur við en akkúrat núna.
Bið að heilsa í bili
Thorleifur
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)
