Góða kvöldið

Þungi frumsýningarinnar er farinn að segja til sín. Dagestningin óumflýjanlega er kominn í sjónmál og falla því hér eftir öll vötn til Dýrafjarðar (eða sviptingu ríkisborgararéttar, eftir því hvernig er á málin litið).

Þetta er búin að vera átakavika í pródúktsjóninni. Ekki það að mikið hafi verið rifist heldur að nú þurfti að standa frammi fyrir stórum ákvörðunum og ekki lengur var hægt að velta möguleikunum fyrir sér heldur þurfti að hrökkva og stökkva. Áferð verksins þarf að fara að vera tilbúin til þess að hægt sé að vinna markvisst í því að undirbyggja strúktúrinn í uppsetningunni og aðlaga hann að þeirri sögn eða þróun sagnar sem á sér stað við uppsetninguna.

Og ég er nokkuð ánægður með það sem við höfum verið að gera. Ég held að fínn balance hafi náðst á milli kímni og alvöru, hugmyndafræði og leikhúss, milli sannleika og uppspuna.

Verkið er ekki aðeins pólitísk ádeila heldur er það líka ákveðin tilraun varðandi möguleika leikhússins.

REyndar veit ég ekki hvað ég er að tjá mig um þetta þar sem ferli leikstjórans við uppsetningu er afar flókinn og margt sem leitar á hugann. Það að halda stöðugt öllum atriðum uppsetiningar í höfðinu, að vinna með leikurunum bæði sem external auga og sem strúktúrískur leiðbeinandi ásamt því að flippa leikmynd, búningum, lýsingu, strúktúr verkins, samræmi, jafnvægi, uppbyggingar og samspil mismunandi elimenta leikhússins á sama tíma og passa þarf að hugurinn sé ferskur og vakandi er afar mikið starf. EKki misskylja, þetta er æðislegt og ég vildi ekkert frekar vera að gera en það er einnig mikil áreynsla.

Einnig er ég að verða sannfærður um að það sé ekki sniðugt að setja upp eigin verk, sérstaklega ekki svona snemma á ferlinum, en þegar staðan er þannig að enginn er að skrifa um þessi málefni þá verður maður bara að gera það sjálfur. Það er ekki hægt að vera að gagnrýna endalaust út í bæ um tilgangsleysi leikhússins og að því þurfi að breyta og á sama tíma vera að koma sér undan því að taka ábyrgð og reyna að breyta hlutunum!

Þannig að svona þarf þetta að vera í bili. Og auðvitað er það líka blessun. Að fylgja listaverki eftir frá fæðingu til opinberunar (betra en grafar)...

Annars er lífið yndislegt og ég hamingjusamur og kátur. Passa mig á því að hugsa söguna í samhengi (til þess að fyllast ekki vonleysi yfir stöðunni í dag) og njóta samskipta við fólkið í kringum mig. Og þá er allt í lagi.

Góða helgi.

Þorleifur
Kaffibrennslunni

Ég get ekkert sagt...
ég er ónýtur maður...
Þetta gengur náttúrulega ekki...
Hvernig er hægt að gera manni þetta...
Af hverju ég...

HVAR ER ARSENAL SEM ÉG ÞEKKI???

Þorleifur

PS: Æfingar ganga fantavel, ég verð kátari með hverri æfingu...

Góðann daginn

Ég sit á kaffihúsi öllum að óvöru og varð vitni að ótrúlegum samræðum, samræðum sem kannski endurspegla hvað er að gerast í samfélaginu og hversu alvarlegum hættum við stöndum frammi fyrir.

Á næsta borði sitja 3 ungmenni, rétt um tvítugt. Stúlka og tveir drengir.

Stúlkan var að tala um VR og strákarnir höfðu ekki hugmynd um hvað hún var að tala um. Hún reyndi að útskýra það en get það ekki, þau þekktu ekki orðið verkalýðsfélag!

Eftir að lagt var að skyldan að tilheyra félagsskap (sem virtist afar sakleysislegt) þá standa æ fleiri utan verkalýðsfélaga og tilheyra ekki neinum hópi. STanda ein/ir gegn fyrirtækjunum sem þau eru að vinna saman, og ljóst er að manneskja er veikari ein en í hópi, sérstaklega gegn stórum einingum.

Með þessa vanþekkingu á verkalýðsbaráttu að vopni þá horfir ekki vel fyrir þeirri kynslóð sem nú vex úr grasi, einstaklingskynslóðinni. Ekki tilheyra, vertu einstaklingur það er mottóið í dag. Og er það fullkomið fyrir fyrirtækin, því að þá er hægt að halda einstaklingnum einöngruðum.

Þetta er þróun sem við sjáum í Bandaríkjunum og þar hafa raunlaun hinna vinnandi stétta (allur almenningur að undanskilnum efstu 10%) fallið um yfir 20% á síðustu 25 árum. Það er ef maður hefur áhuga á sögunni...

En sagan skiptir greinilega ekki lengur máli og er það vel fyrir þá sem kunna að hagnast á því, og er það ekki það sem skiptir öllu máli??

Bestu kv.
Þorleifur
Prikin