Halló halló

ÉG las þetta bréf til Tim RObbins og um mig flæddu tilfinningar. Það er alltaf gaman þegar það gerist.

Ástæðan var einfaldega sú að ég eralveg ofboðslega hrifinn af Tim Robbins eftir að hafa séð mynd hans "The cradle will rock". En einnig hafði það áhrifa á mína aumu sál að ég er sjálfur að strembast við að gera pólitískt leikhús. Og það að einhver tussi út í heimi sé brjálaður yfir því að menn séu að reyna það gerði mig trítilóðann.

En svo las ég bréfið aftur og skildi nokkuð hvað hann var að fara. Hann er að tala um innantóma ádeilu sem gerir ekkert sem getur talist hættulegt, er þurrausin frumleika og skáldlegri áhættu, augljós og fyrirsjáanleg og umfram allt (Þaða er ekki til íslenskt orð yfir þetta) "Patronizing".

LEikhús sem matar áhorfandann á því sem verið er að segja í stað þess að treysta áhorfendanum fyrir því sem er að gerast. AÐ hann sjálfur geti ekki tegt hluti og atburði saman og því þurfi að úskýra það fyrir honum.

Og þar var ég alveg sammála honum, þannig leikhúsfólk á helst að skjóta svo að hinir geti lifað!

Að lokum skrifaði ég diplómatískt bréf þar sem ég varði og réðst á, var sammála og ósammála og taldi alla hafa nokkuð til sins máls.

Kannski ætti að skjóta mig?

Þorleifur

Sæl

Ég er ansi hræddur um að ég sé ekki sjálfum mér samkvæmur. Mér finnst nefnilega svo ótalmargt.

Ég hef lengi haldið því fram að ég hafi ekki áhuga á formpælingum. Og það er rétt en á sama tíma hef ég afskaplega mikinn áhuga á formum.

Það er stór munur þarna á. Formpælingar formpælinganna vegna eru að mínu mati heldur tilgangslausar æfingar. Ég sé svo oft formstykki sem eiga að vera eitthvað algjerlega nýtt og "groundbreaking", og það kemur meiraðsegja fyrir að formlega séu þær það, en ég hugsa oftara en ekki með mér að þessum skilboðum sé hægt að koma á aframfæri öðruvísi og betur. Og það er meinið, merking týnist allt of oft þegar menn fara að fikta ameð formið. Ég trúi því að hver sýning eigi sitt form og það sé kallað á það innan úr verkinu eða þá að sálin fer á kreik og skilji einhverja tengingu. SVo má ekki gleyma því að æfingatímabil er formleit...

En það að vinna að formi til þess að finna nýtt form er ekki innan míns áhugasviðs á leikhúsi (enn sem komið er).

Trúðasýningin sem ég er að fara að vinna er ekki formleitarsýning (þó svo að ég sé að kynnast og vinna með nýtt form) heldur leið fyrir mig til þess að vinna með þetta undursamlega form trúðinn og spinna það inn í leikhús eins og ég vil sjá það. Leikhús með merkingu og ástríðu!

Ég kynnist trúðunum (sem eru í raun tvær stelpur sem heita Sanna og Jenny) er ég sá sýningu þeirra. Tveir trúðar í leit að tilgangi og stoppuðu hjá okkur í leikhúsinu á leið sinni á áfangastaðinn sem enginn (ekki þær heldur) voru með alveg á hreinu hvar væri. (hringir þetta einhverjum bjöllum)

Sýningin var furðufalleg og ég sat og hugsaði um hana lengi á eftir. Ég sá í sýningunni nýjara leiðir til að vinna með líkamann og hvernig væri hægt að nota mannslíkamann til þess að segja stórar sögur með litlum hreyfingum. Fyrir mig var þetta enn eitt skrefið í átt að leikhúsi sem ég sé fyrir mér í huga mér og er sterkt og merkingarafullt en á sama tíma fullt galdri og áhættu. Leikhús með merkingu og ástríðu!

Vinnubrögð eru mikilvæg í leikhúsi en þau ná aldrei að halda sýningu uppi, hvað þá gera hana góða. Þau eru bara verkfæri í átt að góðu leikhúsi.

Ég óska ykkur öllum listrænnar geðveiki!

Bestu kv.

Þorleifur