sunnudagur, júlí 06, 2008

Það meikar ekkert sens að ég sé hér

ég meina, ég las það í bók einhversstaðar að ef við værum tekin í sundur atóm fyrir atóm (ég myndi reyndar vilja sjá flísatöngina sem gæti það...) þá myndi liggja eftir okkur hrúga af dauðum atómum.

Og ekki nóg með það, ekki væru öll atómin dauð, heldur hefðu þau aldrei verið lifandi!

Sumsé, ég er samsettur úr dauðum atómum og því er það í raun kraftaverk að ég skuli vera að skrifa þessi orð og hlustandi á úrslitaleik Wimbledon í útvarpinu sem maður getur fundið á þessu magnaða ósýnilega neti, sem líka er og hefur alltaf verið dautt. Og segið svo að ég geti ekki multi-taskað.

Ég er sumsé dauður og lifandi - samtímis.

Og dauða atómin mín voru kannski einhvertímann í heimsókn á plánetunni xhtty449877 í úrgala vetrarbrautinni, talandi um að vera hluti af einhverju stærra, eða líða stundum ekki heima sjá sér í sófanum sínum.

Dauðlifandi horfi ég svo upp í stjörnurnar og hugsa - mikið væri gaman að komast þangað. Stuttu seinni fylgir hugsunin, hvernig ætli það sé að stunda kynlíf í 0 þyngdarafli...

Eða kannski er þetta minning, kannski hef ég sem intergalatískur úrapi einhvertímann stundað kynmök þarna og sakna þess, en það er lokað inn í undirmeðvitundinni (sem ég veit ennþá minna um en Freud, og hef þó prufað kókaín) og ég skil því ekki tilfinninguna og hugsa með mér... humm...djöfull væri gaman að kunna að fljúga í geimnum. Svona eru minningarnar, eg sakna þess sem ég man ekki eftir af hafa gert...

Og ef það er ekki nóg þá pælið í þessu.

Sá sem skrifar þessi orð tilheyrir tegund sem skreið úr hafinu og þar sem sjóndeildarhringurinnar er svo leiðinlega takmarkandi þá skreið tegundin upp í tré. Eftir nokkur þúsund ár, hafandi þróað upp þumal til þess að hanga betur, þá fór tegundinni að leiðast og stökk niður aftur og fór á flakk.

Hún svo reið og drap sig í gegnum nokkrar heimsálfur, lærði að veiða saman og kveikja í trjám (þakklæti það) og lifði þannig af ís sem reyndi að frysta undan henni, og þegar ísinn gafst upp og varð að stöðuvötnum og drullupyttum þá fór tegundin aftur af stað og fann loks land langt langt í burtu sem hafði fundið upp púður, en notaði það bara til þess að skemmta sér með flugeldum, tók púðrið og lærði að drepa aðra af tegundinni sinni. Þetta var gaman í nokkurn tíma en þá fór tegundinni að leiðast. Hún var búin að prufa hafið (boring og dimmt), trén (lonely) og það voru því fáir staðir eftir til þess að finna og eyðileggja. Reyndi við tunglið en komst bara upp á sprengisand.

Á meðan vorum við nú samt búin að búa til sprengju sem getur eytt öllu, líka atómunum (sem ég býst við að væri reyndar saman) og ákvaðum að leiðin til þess að nota þær ekki væru að búa til ógeðslega margar og miða þeim hvor á aðra.

Vorum líka búin að búa til vélar sem fara rosa hratt en eyðileggja samt plánetuna í leiðinni (annarra manna vandamál).

Já, þessi tegund var bara í stuði...

Miðað við dauða tegund hefur hún verið ansi dugleg. Alltaf að leita að nýjum stöðum til þess að upplifa og svo eyðileggja. En kannski er það ekki skrýtið, enda er hún dauð.

Og loks situr eitt eintak af henni á kaffihúsi í Berlín og er ekki alveg að ná þessu. En nýtur þess samt...

Svo ég vitni nú aftur í KV...and so it goes!

Þorleifur

PS: Ég fer nú ekki einu sinni út í það að upphafið var Búmmsalabúmm og úr engu varð eitthvað - ansi stórt eitthvað
Sunnudagur til hugsa...

Kurt Vonnagut skrifaði um mótmælin gegn Víetnamstríðinu:

"We might as well have been throwing cream pies"

Ég er ósammála honum.

Ég er svona í meginatriðum afar hlynntur mótmælum. Þar kemur vilji minnihlutans oftar en ekki í ljós (og reyndar stundum meirihlutans). En það er misskilningur að halda að mótmæli eins og sér breyti einhverju.

Það væru bærileg stjórnmálin sem myndu skipta um stefnu við hver mótmæli.

Mótsögnin í nútíma stjórnmálum, og líklega stjórnmálum allra tíma, er að þau eiga að leiða landið áfram en a á sama tíma að fylgja vilja fólksins í dag. Og þegar maður leiðir þá þarf maður stundum að taka erfiðar ákvarðanir sem hvorki eru vinsælar né hugsefjandi - en kannski það sem heildinni er fyrir bestu þegar fram líða stundir.

Gott dæmi um þetta eru fríverslunarsamningar. Þeim er iðulega mótmælt hatrammlega heima fyrir en í lengra tíma perspektívi koma þeir hagkerfum þeirra þjóða sem landamæri sín opna oftar en ekki vel.

Þarna takast á skamtíma og langtíma hagsmunir. Þeir sem gætu misst vinnuna sína daginn eftir undirskrift eru vissulega á móti, því að þar er verið að tala um brauðið í næstu viku. Visslega hugnast þeim ekki að þurfa að takast á við óvissu nýss starfsvettvangs, læra nýja atvinnuhætti eða skipta um frama.

En þarna er verið að horfa til lengri tíma. Það sem ódýrara er að framleiða annars staðar á að framleiðast annars staðar og þá geta þeir sem heima eru einbeitt sér að því sem þeir eru bestir í.

Og það kemur þeim sem fáí kjölfarið að framleiða í löndum sem stödd eru nær iðnbyltingunni vel, enda koma þau löndum sínum í vinnu, þeir læra hæfni og geta því farið að byggja grunn til þess að byggja velmegun á.

Opin landamæri koma því öllum vel, og á að gerast þrátt fyrir mótstöðu heima fyrir.

Mótmæli gegn þessu, eins og eru að hefjast í G8 fundinum í Japan um þessar mundir, eru engu að síður miklvæg því að ríkisstjórnir verða að passa það að hafa uppbyggingu eigin landa, eigin þegna í huga þegar þau opna landamæri sín. Það er ekki bara hægt að skilja fólk eftir úti í kuldanum.

En að mótmælum...

Mótmæli eins og þau sem nú standa fyrir höndum í Japan eru í raun merkingarlaus því að bakvið þau standa hundruðir hópa sem hver er með sitt eigið agenda. Það er engin einn skilgreindur vilji sem stýrir ferð og rétt eins og þegar keyrt er um í ókunnri borg, þá minnka líkurnar á því að komast á áfangastað eftir því sem fleiri eru við stýrið. Þessi mótmæli munu því engu skila.

Á hinn bógin geta mótmæli byggð á skýrum vilja skilað heilmiklu, og þar tel ég að Vonnagut vanmeti eigið ágæti sem og sammótmælenda sinna.

mótmælin gegn Írak stoppuðu ekki Íraksstríðið, enda datt engum heilvita manni í hug að slíkt myndi takast. En það sem þau skiluðu var að ólíkt í fyrra persaflóastríðinu, þar sem BNA teppalagði borgir og sveitir með sprengjum sínum, þá urðu þau, vegna þrýstings reiðs massa þegna þeirra, til þess að einbeita sér að hernaðarlegum skotmörkum.

Auðvitað klúðruðu þau því á köflum en fengu það líka rækilega borgað.

Stjórnmálamennirnir sem fóru inn á fölskum forsendum eru nú allir meira og minna farnir úr embættum við litlar vinsældir. Blair í Englandi, Bush situr getulaus í hvíta húsinu og engin vill hlusta á hann, Howard í Ástralíu, Davíð og Halldór á fróni.

Þetta er að hluta til afrakstur mótmælanna.

Færri dóu í stríðinu sjálfu og þeir sem báru ábyrgðina hafa lognað útaf og horfið af sjónarsviðinu.

En kannski er Vonnagut á réttum nótum þegar hann segir að við hendum kremkökum, enda hafa kjósendur gert það - þar sem það á best við - í kjörklefunum.

Þorleifur