Góðan daginn.
Kannski er kominn tími til að taka lífinu með örlítilli ró. Anda með nefinu ef svo mætti segja, enda vita það allir sem eitthvað vita í neffræðum, að það er betra en að anda með munninum, enda eru þar engin hár til að stoppa skítinn sem er á leiðinni inn (þó kannski væri betra, sérstaklega í tilfellum ákveðinna hægrimanna í íslenskum stjórnmálum, að þar væru hár til að stoppa skítinn sem er á leiðinni úr!)
Og svo er það bara kaffi á Brennslunni og notalegheit.
Bestu kv.
Þorleifur
föstudagur, ágúst 29, 2003
Góða kvöldið
Hvað er að frétta? Jæja, þó nokkuð mætti segja. Í fyrsta lagi hef ég nú eytt nokkrum dögum (eins og síðan ber með sér) í það að reyna að koma upp kommenta kerfinu Thus speak Zarathustra (sem tilvísun í gáfulega kommentin sem ég efalaust ætti von á.) En ég farin að hallast að því að ég sé ekki aðeins vonlaus þegar kemur að tölvum heldur hitt að það er alnets samsæri í gangi gegn mér. Í gærkvöldi var ég búin að koma þessu í gagnið, opnaði meira að segja síðuna og sá það með eigin augum. Búin að skrifa nýtt blogg og kommentaði á það sjálfur (ekki að ég myndi gera það reglulega, það var prufa) og það var þarna! Var þarna! og svo opna ég í dag og bimmsalabúmm.... EKKERT! Þetta og skiptin þegar þessi síða hefur eytt löngum pistlum sem ég hef skrifað, ódauðlegum leyfi ég mér að segja (þó það hafi ekki verið raunin), sannar það aðeins fyrir mér að það er einhver þarna úti sem ég hef troðið um tær einhvertímann á ævinni. Hvað annað getur það verið???
Annars er ég aðallega að skrifa leikgerðina að 1984. Þetta er farið að verða bara ansi gott. Ég hafði að vísu enga hugmynd hvað ég var að vaða út í þegar ég lagði af stað og sýndist þegar komið var úr startholunum að þetta gæti reynst þrautinni þyngri en þetta er allt að smella. Það að láta hugsanir Winston Smith koma fram í leikrænu er allslungið viðfangsefni og hvernig á að fara fram og aftur í tíma, láta vikur af leiðigjarni vinnusemi og vanafestu birtast á sviðinu o.s.frv. en eins og ég sagði þá er þetta að smella, skref fyrir skref.
Annars á aðeins óegótískari nótum þá blöskrar mér hvað er að gerast á stöð 2. Það að fólk láti fara svona með sig. Ekki það að maður skilur svo sem að fólk sé hrætt um vinnu sína og afkomu en að láta það standa í vegi fyrir því sem hjartað kallar er afar sorglegt að verða vitni að. að vísu hafa sumir sagt nei og gengið út (eða verið vísað út) og hugur manns er með því, en það að þetta gerist í nútímasamfélagi er skelfilegt að horfa upp á. Og hvað með hina sem sitja þegjandi eftir. Hvað með þá? Af hverju ganga ekki allir út? Af hverju engin læti, af hverju ekki neitt? Svarið: AFBORGANIR. VIð lifum í afborgunarsamfélagi þar sem innkoma og öryggi (í skjóli atvinnuveitenda) er það sem máli skiptir. Við erum svo háð utanaðkomandi öflum að við erum ófær um að taka sjálfstæðar ákvarðanir, jafnvel þegar hjartað kallar. Ekki skortur á kjark heldur skortur á frelsi. Og það er vandamálið, við erum ekki frjáls. Sama hvað markaðurinn kallar og ómar þá er þetta staðreynd. Þetta háspennta samfélag veitir ekki frelsi, heldur sviptir það. Og það er nú allt frelsið.
Þjóðin er föst í böndum eigin ofsafengnu neyslu. Sjálfsniðin bönd sem halda draumum okkar í skefjum og hindra þá þegar á leiðir.
En hvað er eitt hjarta svo sem þegar maður á nýjan bens?
Bestu kv.
Þorleifur
Hvað er að frétta? Jæja, þó nokkuð mætti segja. Í fyrsta lagi hef ég nú eytt nokkrum dögum (eins og síðan ber með sér) í það að reyna að koma upp kommenta kerfinu Thus speak Zarathustra (sem tilvísun í gáfulega kommentin sem ég efalaust ætti von á.) En ég farin að hallast að því að ég sé ekki aðeins vonlaus þegar kemur að tölvum heldur hitt að það er alnets samsæri í gangi gegn mér. Í gærkvöldi var ég búin að koma þessu í gagnið, opnaði meira að segja síðuna og sá það með eigin augum. Búin að skrifa nýtt blogg og kommentaði á það sjálfur (ekki að ég myndi gera það reglulega, það var prufa) og það var þarna! Var þarna! og svo opna ég í dag og bimmsalabúmm.... EKKERT! Þetta og skiptin þegar þessi síða hefur eytt löngum pistlum sem ég hef skrifað, ódauðlegum leyfi ég mér að segja (þó það hafi ekki verið raunin), sannar það aðeins fyrir mér að það er einhver þarna úti sem ég hef troðið um tær einhvertímann á ævinni. Hvað annað getur það verið???
Annars er ég aðallega að skrifa leikgerðina að 1984. Þetta er farið að verða bara ansi gott. Ég hafði að vísu enga hugmynd hvað ég var að vaða út í þegar ég lagði af stað og sýndist þegar komið var úr startholunum að þetta gæti reynst þrautinni þyngri en þetta er allt að smella. Það að láta hugsanir Winston Smith koma fram í leikrænu er allslungið viðfangsefni og hvernig á að fara fram og aftur í tíma, láta vikur af leiðigjarni vinnusemi og vanafestu birtast á sviðinu o.s.frv. en eins og ég sagði þá er þetta að smella, skref fyrir skref.
Annars á aðeins óegótískari nótum þá blöskrar mér hvað er að gerast á stöð 2. Það að fólk láti fara svona með sig. Ekki það að maður skilur svo sem að fólk sé hrætt um vinnu sína og afkomu en að láta það standa í vegi fyrir því sem hjartað kallar er afar sorglegt að verða vitni að. að vísu hafa sumir sagt nei og gengið út (eða verið vísað út) og hugur manns er með því, en það að þetta gerist í nútímasamfélagi er skelfilegt að horfa upp á. Og hvað með hina sem sitja þegjandi eftir. Hvað með þá? Af hverju ganga ekki allir út? Af hverju engin læti, af hverju ekki neitt? Svarið: AFBORGANIR. VIð lifum í afborgunarsamfélagi þar sem innkoma og öryggi (í skjóli atvinnuveitenda) er það sem máli skiptir. Við erum svo háð utanaðkomandi öflum að við erum ófær um að taka sjálfstæðar ákvarðanir, jafnvel þegar hjartað kallar. Ekki skortur á kjark heldur skortur á frelsi. Og það er vandamálið, við erum ekki frjáls. Sama hvað markaðurinn kallar og ómar þá er þetta staðreynd. Þetta háspennta samfélag veitir ekki frelsi, heldur sviptir það. Og það er nú allt frelsið.
Þjóðin er föst í böndum eigin ofsafengnu neyslu. Sjálfsniðin bönd sem halda draumum okkar í skefjum og hindra þá þegar á leiðir.
En hvað er eitt hjarta svo sem þegar maður á nýjan bens?
Bestu kv.
Þorleifur
fimmtudagur, ágúst 28, 2003
Góða kvöldið
Fyrstu fréttir. Hér með er það staðfest að ég verð pistlahöfundur hjá Pólitík.is í vetur. Þar mun ég hafa frjálsar hendur og vaða fram og til baka um samfélag vort, skótandi hægri vinstri og þá sérstaklega á þá sem ekki geta svarað fyrir sig.
Aðrar fréttir. Sama hvað ég reyni mér tekst ekki að koma upp commenta kerfi á síðunni minni. Þar sem ég veit að kommentin yrðu mörg og árennileg finnst mér þetta miður en ætli ég verði ekki að bíða eftir því að einvher láti sjá sig á heimili mínu sem kann eitthvað á svona lagað. Hvenær það gerst fer að mestu eftir því hvort ég fer og kaupi kaffi hjá kaffitári og bíð svo gestum og gangandi uppá!
Annars er ég þessa dagana aðallega að kljást við vin minn Orwell. Þegar ég tók að mér að skrifa leikgerð uppúr verki hans, 1984, bjóst ég við tilturulega lygnum sjó. Ég meina, þetta er ekki mjög flókið. Það er allt fullt af
Fyrstu fréttir. Hér með er það staðfest að ég verð pistlahöfundur hjá Pólitík.is í vetur. Þar mun ég hafa frjálsar hendur og vaða fram og til baka um samfélag vort, skótandi hægri vinstri og þá sérstaklega á þá sem ekki geta svarað fyrir sig.
Aðrar fréttir. Sama hvað ég reyni mér tekst ekki að koma upp commenta kerfi á síðunni minni. Þar sem ég veit að kommentin yrðu mörg og árennileg finnst mér þetta miður en ætli ég verði ekki að bíða eftir því að einvher láti sjá sig á heimili mínu sem kann eitthvað á svona lagað. Hvenær það gerst fer að mestu eftir því hvort ég fer og kaupi kaffi hjá kaffitári og bíð svo gestum og gangandi uppá!
Annars er ég þessa dagana aðallega að kljást við vin minn Orwell. Þegar ég tók að mér að skrifa leikgerð uppúr verki hans, 1984, bjóst ég við tilturulega lygnum sjó. Ég meina, þetta er ekki mjög flókið. Það er allt fullt af
þriðjudagur, ágúst 26, 2003
sunnudagur, ágúst 24, 2003
Góða kvöldið
Seinna en vanalega en fyrr en oftast kem ég hér enn á ný á öldur ljósvakans.
Ég er í raun algerlega búinn að fá nóg af mér. ég er alltaf að lofa einhverjum greinarpistlum hingað en stend mig aldrei í stykkinu. En nú verður gerð bragabót þar á. Nú skrifa ég marglofaðan pistil um reykingar og merkingar þeim samfara.
MArgt hefur nú blessaður kallinn hann Þorgrímur reykingamisþyrmir Þráinsson afrekað um dagana. Hann virðist vera óstöðvandi í því að detta í hug nýjar og snjallar hugmyndir. En það er oftar en ekki gallinn við mikla hugmyndasmiði að þeir þurfa ekki að hugsa um afleiðingar hugmyndanna. (munið greyið þjóðverjann sem hélt að atómið væri hægt að nota í orkuskapandi og friðarstillandi tilgangi) Þeir standa í þeirri trú að þær séu öllum mönnum til braga- og hagsbóta og vaða því áfram sem mest þeir mega. Helgur er staður þess sem hugsar. En hann Þorgrímur hugsar bara beint á ská. Þarfalaust er að fara í smáatriðum í gegnum afreksferil mannsins, hann stendur öllum reykingamönnum afar nærri, en hitt er svo að nýjast hugmynd hans er svo snilldarleg að ég má til að fabúlera aðeins með hana.
Honum þykir sumsé ekki nóg að merkja sígarettupakka (sem meiga hvort eð er ekki sjást neinsstaðar) uppúr og niðrúr með merkinguim hótandi ekki aðeins getuleysi, dauða, barnamisþyrmingum, fósturdauða, lömun, almenna sæðisfækkun, ásamt öllu öðru sem gerir lífið þess virði að lifa því, heldur vill hann nú ganga lengra (sem er Íslendingum góðkunnur siður). Hann vill nú skreita pakkana með myndum af rotnandi líffærum dauðra reykingarmanna.
Enginn efast um að þetta myndi hafa gífurlegt forvarnargildi. Ég er til dæmis nokkuð viss um að stelpan sem hugsaði um að hætta kannski einvherntímann þegar hún sá nýju merkingarnar myndi við það að bera líffærin augun bara alveg hugsa sig vel um áður en hún héldi áfram að reykja. En fyrir mitt leyti er þetta bara upphafið af langri og gifturíkri þróun.
Vissulega yrði að taka þetta í smáum skrefum. Byrja á myndunum og e.t.v. láta þær stigmagnast þar til farið er að birta heil lík. Sterkt væri að þau væru af reykingardauðum Íslendingum.
Nú, þegar búið væri að kynna líkin til sögunnar væri hægt að taka næsta skref. Hægt væri að útbúa litlar formalínkrukkur og setja í þær niðurskorna parta á líffærum dauðra reykingarmanna. Hægt væri að setja þetta upp sem leik þar sem maður getur safnað sér saman einni formalínlunga eða véllinda. Eins og Pókemon leikurinn, muniði. Safna saman myndum af öllum pókemononum þar til maður er kominn með allt safnið og getur farið að skipta og svona. Akkúrat þannig. Þetta myndi vissuleg auka til skamms tíma reykingar en ef hugsað er fram í tímann þá mun þetta drepa reykingarmennina fyrr og við erum þar af leiðandi lausir við þá um aldur fram og allir spara fullt af peningum. Þegar búið væri að safna öllum líffærum dána reykingarmannsins gæti maður sent krukkusafnið til tóbaksvarnarnefndar sem myndi senda innrammað lík um hæl. Það væri svo hægt að hengja það uppá vegg öllum litlu börnunum sem víti til varnaðar (eða nota það sem píluspjald).
Þetta myndi.... Nei bíddu, bíddu. Nú er ég að falla í sömu gildruna og ég var að vara hann Þodda við áðan. Þetta er ekki góð hugmynd hún er stórhættuleg. Tóbaksfyrirtækin gætu notað þessa hugmynd í illum tilgangi. Þau gætu byrjað alveg eins, látið litla krukkur með líffærum fylgja með, en þau myndu þá ekki vera af tóbakdeyddum reykingarfórnarlömbum heldur af sérræktuðum mannasvínum. OG myndi maður ná að safna í heilt líffæri gæti maður fengið því skipt fyrir nýtt og heilt (svona til vara ef eitthvað klikkar í boddíinu). Og fyrirtækin gætu jafnvel farið lengra og bíttað á tuttugu afrifum af kartonum fyrir heilt lík. SVona varahlutalík. Og þá er allt unnið fyrir bí. Áfram myndu þá reykingarmenn njóta skattpeninganna okkar til að laga sig í stað þess að drepast eins og er markmið tóbaksvarnarnefndar. og ég sem hélt að ég væri með þessu að verða að einvherju gagni. En sem betur fer stoppaði ég mig af áður en ég framkvæmdi hugmyndina mína. En hugsa sér ef ég hefði ekki áttað mig, þá hefði ég getað gert mikinn skaða!!!
Já, sumar hugmyndir hljóma vel við fyrstu athugun en eru þegar allt kemur til alls gætu þær snúist upp í andhverfu sína.
Góðar stundir
Þorleifur
Seinna en vanalega en fyrr en oftast kem ég hér enn á ný á öldur ljósvakans.
Ég er í raun algerlega búinn að fá nóg af mér. ég er alltaf að lofa einhverjum greinarpistlum hingað en stend mig aldrei í stykkinu. En nú verður gerð bragabót þar á. Nú skrifa ég marglofaðan pistil um reykingar og merkingar þeim samfara.
MArgt hefur nú blessaður kallinn hann Þorgrímur reykingamisþyrmir Þráinsson afrekað um dagana. Hann virðist vera óstöðvandi í því að detta í hug nýjar og snjallar hugmyndir. En það er oftar en ekki gallinn við mikla hugmyndasmiði að þeir þurfa ekki að hugsa um afleiðingar hugmyndanna. (munið greyið þjóðverjann sem hélt að atómið væri hægt að nota í orkuskapandi og friðarstillandi tilgangi) Þeir standa í þeirri trú að þær séu öllum mönnum til braga- og hagsbóta og vaða því áfram sem mest þeir mega. Helgur er staður þess sem hugsar. En hann Þorgrímur hugsar bara beint á ská. Þarfalaust er að fara í smáatriðum í gegnum afreksferil mannsins, hann stendur öllum reykingamönnum afar nærri, en hitt er svo að nýjast hugmynd hans er svo snilldarleg að ég má til að fabúlera aðeins með hana.
Honum þykir sumsé ekki nóg að merkja sígarettupakka (sem meiga hvort eð er ekki sjást neinsstaðar) uppúr og niðrúr með merkinguim hótandi ekki aðeins getuleysi, dauða, barnamisþyrmingum, fósturdauða, lömun, almenna sæðisfækkun, ásamt öllu öðru sem gerir lífið þess virði að lifa því, heldur vill hann nú ganga lengra (sem er Íslendingum góðkunnur siður). Hann vill nú skreita pakkana með myndum af rotnandi líffærum dauðra reykingarmanna.
Enginn efast um að þetta myndi hafa gífurlegt forvarnargildi. Ég er til dæmis nokkuð viss um að stelpan sem hugsaði um að hætta kannski einvherntímann þegar hún sá nýju merkingarnar myndi við það að bera líffærin augun bara alveg hugsa sig vel um áður en hún héldi áfram að reykja. En fyrir mitt leyti er þetta bara upphafið af langri og gifturíkri þróun.
Vissulega yrði að taka þetta í smáum skrefum. Byrja á myndunum og e.t.v. láta þær stigmagnast þar til farið er að birta heil lík. Sterkt væri að þau væru af reykingardauðum Íslendingum.
Nú, þegar búið væri að kynna líkin til sögunnar væri hægt að taka næsta skref. Hægt væri að útbúa litlar formalínkrukkur og setja í þær niðurskorna parta á líffærum dauðra reykingarmanna. Hægt væri að setja þetta upp sem leik þar sem maður getur safnað sér saman einni formalínlunga eða véllinda. Eins og Pókemon leikurinn, muniði. Safna saman myndum af öllum pókemononum þar til maður er kominn með allt safnið og getur farið að skipta og svona. Akkúrat þannig. Þetta myndi vissuleg auka til skamms tíma reykingar en ef hugsað er fram í tímann þá mun þetta drepa reykingarmennina fyrr og við erum þar af leiðandi lausir við þá um aldur fram og allir spara fullt af peningum. Þegar búið væri að safna öllum líffærum dána reykingarmannsins gæti maður sent krukkusafnið til tóbaksvarnarnefndar sem myndi senda innrammað lík um hæl. Það væri svo hægt að hengja það uppá vegg öllum litlu börnunum sem víti til varnaðar (eða nota það sem píluspjald).
Þetta myndi.... Nei bíddu, bíddu. Nú er ég að falla í sömu gildruna og ég var að vara hann Þodda við áðan. Þetta er ekki góð hugmynd hún er stórhættuleg. Tóbaksfyrirtækin gætu notað þessa hugmynd í illum tilgangi. Þau gætu byrjað alveg eins, látið litla krukkur með líffærum fylgja með, en þau myndu þá ekki vera af tóbakdeyddum reykingarfórnarlömbum heldur af sérræktuðum mannasvínum. OG myndi maður ná að safna í heilt líffæri gæti maður fengið því skipt fyrir nýtt og heilt (svona til vara ef eitthvað klikkar í boddíinu). Og fyrirtækin gætu jafnvel farið lengra og bíttað á tuttugu afrifum af kartonum fyrir heilt lík. SVona varahlutalík. Og þá er allt unnið fyrir bí. Áfram myndu þá reykingarmenn njóta skattpeninganna okkar til að laga sig í stað þess að drepast eins og er markmið tóbaksvarnarnefndar. og ég sem hélt að ég væri með þessu að verða að einvherju gagni. En sem betur fer stoppaði ég mig af áður en ég framkvæmdi hugmyndina mína. En hugsa sér ef ég hefði ekki áttað mig, þá hefði ég getað gert mikinn skaða!!!
Já, sumar hugmyndir hljóma vel við fyrstu athugun en eru þegar allt kemur til alls gætu þær snúist upp í andhverfu sína.
Góðar stundir
Þorleifur
Gerast áskrifandi að:
Færslur (Atom)
