Góða kvöldið

Afsakið þögnina. Það er full vinna að vera í fríi.

Ég er reydnar alveg ömurlegur í því. Eftir svona langa vinnutörn þá veit ég barasta ekki hvernig ég á að snúa mér þegar skyldurnar hvíla ekki á mér.

Ég reyni að lesa og skrifa og hugsa og tefla en allt kemur fyrir ekkert, ég verð bara órólegur.

Þetta er einhverskonar ástand sem er nýtt í sögunni. Maðurinn er að verða svo úrkynjaður að hann getur ekki tekið sér andartaks frí til þess bara að vera.

Ég gekk meiraðsegja svo langt að ég fékk hugmynd að grunni að leiklistarhugmynd. Og það svona stuttu eftir að ég hét mér því að ég myndi ekki skrifa leikrit neitt á næstunni. REyndar býst ég ekki við því að ég skrifi þetta (allaveganna ekki einn) heldur vinni þetta með öðrum. Og auðvitað kemur þetta ekki bara úr heiðskýru loftinu, þetta er búið að vera að kraumast undanfarið eftir að ég fékk styrkinn til að setja upp verkið á næsta ári.

Ég settist bara niður og las einhver 7 ný leikrit og allt í einu þá varð mér bara ljóst hvað ég þyrfti að fjalla um næst. Reynslan af American Diplomacy er strax að skila sér því að ég viet nákvæmlega hvering leikrit ég vil ekki skrifa. Næst þá ætla ég mér að stjórna forminu mun betur en ég gerði í AMD og láta það ekki leiða mig eins og ég gerði þar. Einnig ætla ég að vinna út frá eigin reynsluheimi en ekki reyna að skrifa allt um allt. Bara leiða áfram inn í það sem ég vil fjalla um og það sem mér finnst að helst þurfi að tala um í leikhúsinu á þessum tímum.

Það veðrur að fjalla um tómhyggjuna. Hina duldu ógn samtímans. Eftir að guð hætti að vera lifandi hluti af lífi mannanna þá er einhver kapítalískur tómleiki það eina sem er eftir. Það eru allir meira og minna óhamingjusamir, eða að leita lausna á því hvering það eigi að verða hamingjusamt. En leitin er alltaf í það sem samfélagið er búið að kenna okkur að virki, peninga og völd. En peningar eru hreyfiafl ekki orkugjafi. Og því er leit í þá að lífsbreytnadi hamingju dæmd til þess að mistakast.

Þetta er stórt, mikið og flókið mál. Og svo erfitt er að rökstyðja það að ég held að eina leiðin til þess að koma því á framfæri sé að gera það í gegnum listina. Þar sem við fáum að fylgjast með fólki og hvernig umhverfi þeirra mótar það og breytir, ýtir og hrekur. Þannig geta hugsanir okkar og tilfinningar sagt skilið við hækju rökhyggjunnar í andartak og fundið leið að auknum skilningi.

En nóg í kvöld. Það er 2 dagar í deadline from BERLIN!!!

Þorleifur