Að kosningum loknum.

Það er einhvernvegin skrítið að upplifa daginn eftir koningar einu sinni enn. Í marga daga á undan hefur umræðan ekki snúist um annað, maður gekk manna á milli í þeirri von að sannfæra þá um að það sem manni fyndist sjálfum væri hið eina rétta og ekkert annað kæmi til greina. Það virtist sem ekkert gæti stoppað mann, ef maður á annað borð var viss í sinni sök um hvað væri rétt og hvað rangt, í því að ganga á fólk og fá það til að sjá "ljósið". Þetta getur vissulega verið þreytandi og illgjarnt, kunni menn ekki með málið að fara, en engu að síður var alltaf eitthvað málefni til staðar sem hægt var að ræða um. Sama hvar maður kom, hvern maður hitti og hvað var í gangi, alltaf var hægt að rabba um kosningar, flokka, málefni, Ingibjörgu, DAvíð, hallærið í Framsókn og hvers vegna fólkið gleymdi stríðinu. Og þetta, burtséð frá öllu öðru amstri daganna, var það skemmtilegasta við þessar kosningar. Allir áttu sér sameiginlegan samræðugrundvöll og hann var nýttur. Maður gat stoppað fólk út á götu og hafði samræður, maður gat pikkað í fólk sem maður myndi annars aldrei stoppa og spyrja það um málefni kosninganna, maður gat jafnvel falið það að maður myndi eki eftir viðkomandi með því að brydda uppá hinu sameiginlega málefni.

En hvað nú. Ætli við blasi samræðuleg einangrun hinna almennu þegna samfélagsins? Hvað á að ræða núna. Jú í nokkra daga getur maður rætt hvort Halldór ætli að gerast hugsjónamaður á gamals aldri og ganga í stjórn með Samfó, maður getur rætt um hvort VG hafi skitið á sig með því að útiloka svo margt, maður getur velt fyrir sér hvort Dabbi hætti. En þetta er ekki hægt nema í nokkra daga því þá verða DAbbi og Halli búnir að semja og allt verður aftur að status kvó og ekkert spennandi verður um að vera. Og hvað þá????

Nema náttúrulega að kínverski kommúnistaflokkurinn hringi aftur í stjórnarráðið með skipanir!

Góða nótt

Þorleifur